[MIS Mission]-(7) Victor Walker

เอนรี่นี้เป็นส่วนหนึ่งของคอมมูนิตี้
.

.

.

.
มอสโคว์, รัสเซีย – ปลายปี 2012

มันเกิดขึ้นเสมอ ๆ ที่นี่ เมื่อปุยสีขาวร่วงลงมาจากฟ้ามากเข้ามันก็กลบทุกอย่างจนกลายเป็นสีขาวโพลน จริงอยู่ที่ว่าฝรั่งเศสก็มีหิมะ อังกฤษก็มี จีนก็มี แต่ไม่มีที่ไหนที่หิมะจะโหดร้ายเท่ารัสเซียอีกแล้ว พวกรัสเซียขี้เมามักจะเผลอหลับจนแข็งตายในยามที่หิมะตกหนักไม่รู้ตั้งกี่คนต่อกี่คนในแต่ละปี อะไรที่ทำให้คนเราตัดสินใจซัดวอดก้าจนหัวทิ่มพื้นได้ในเมื่อเราเห็นไอ้ปุยขาวจอมชั่วร้ายอ้าปากรอเขมือบเราอยู่ แต่คนเรามันก็ชอบทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้นเสมอนั่นล่ะ

จอห์น คริลลี่ไม่ใช่คนรัสเซียแต่ก็รักวอดก้าไม่แพ้คนพื้นถิ่น เขาเป็นหนึ่งในมนุษย์ขี้เมาที่ชอบดื่มจนหัวทิ่ม ต่างกันตรงที่ที่ฝรั่งเศสไม่ค่อยมีหิมะมารองรับบนพื้นหากอากาศไม่หนาวจัดจริง ๆ นอกจากนี้เขายังเป็นพวกที่…ก็รู้นะว่าการฆ่าคนมันไม่ดี (แม้ว่ามันจะเป็นวิธีการแก้ปัญหาที่ดีในบางแง่) แต่การทำตามใบสั่งสักครั้งหนึ่งนั่นก็ทำให้เขาก็ได้เงินมากพอที่จะใช้เลี้ยงดูตัวเองให้อยู่รอดต่ไปได้อีกพักใหญ่ ๆ แล้ว แถมจะดื่มเหล้ามากเท่าไรก็ยังไม่กระคายเงินในกระเป๋าจนต้องใช้ชีวิตอย่างอัตคัตขัดสนเท่าเมื่อก่อนด้วย

เขาจึงวิ่งหลงทางมาไกลเกินกว่าจะหันกลับ รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรใหญ่ที่ตั้งใจจะมีเรื่องกับพวกสายลับตัวเป้งของอังกฤษ รู้ตัวอีกทีชีวิตก็เสี่ยงเกินกว่าที่จะรู้สึกว่ากำลังใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสบาย ๆ เพราะจะไปไหนมาไหนทีก็ต้องระวังตัว ปกปิดหน้าตา แต่อย่างน้อยก็ยังได้ดื่มเหล้าเท่าที่ใจอยากเหมือนเดิม จอห์นเลยคิดว่า เอาวะ สุขกว่านี้มันไม่มีแล้วโว้ย

ขณะที่วิคเตอร์ วอคเกอร์ไม่เคยยอมดื่มวอดก้าจากขวดสักอึก ไอ้หนูน้อยชอบค็อกเทลรสอ่อนๆเพราะมันผสมน้ำผลไม้เยอะกว่าเหล้า แต่ถ้าเป็นเหล้าเพียว ๆ น่ะมันจะชิงทำหน้าบึ้งใส่เขาก่อนทุกที (นั่นเป็นเหตุผลที่แกล้งเอาให้มันดื่มเป็นประจำ แล้วมันก็ติดกับทุกที ตลกชิบเป๋ง)

ทว่าจอห์นรู้ รู้ดีว่าไอ้เด็กนี่ก็กำลังมัวเมาอยู่ในอะไรบางอย่างไม่ต่างจากเขานักหรอก

เวลานี้ พวกเขายืนอยู่ในโกดังเก็บของของบริษัทขนส่งแห่งหนึ่งในมอสโคว์ ฉากหน้าน่ะเป็นอย่างนั้น แต่ข้างหลังพวกเขาลักลอบขนส่งอาวุธกระจายไปยังประเทศต่าง ๆ พวกตัวเป้งไม่ลงมาทำงานเองแต่ก็ส่งตัวแทนที่ไว้ใจได้สามคนมายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา วิคเตอร์มัวแต่เล่นรูบิคสามเหลี่ยมในมืออย่างไม่ยี่หระในขณะที่ตัวแทนของ MIS กำลังคุยกับฝั่งโน้นอยู่ แม้ปกติจะยอมประดิษฐ์ของให้ใครต่อใครอย่างไม่อิดออดแต่ครั้งนี้วิคเตอร์ดูจะไม่ชอบใจนักที่จะแบ่งอาวุธที่ตัวเองสร้างให้กับใครก็ไม่รู้ โชคดีที่หมอนี่เป็นเด็กว่าง่าย(สำหรับบอส) แค่บอสป้อยอเอาใจสักคำสองคำเจ้าหนูก็เลิกบ่นแล้ว

จอห์นถูกวิคเตอร์ลากมาด้วย เพราะวิคเตอร์ค้นพบว่าหากมีจอห์นอยู่ใกล้ ๆ เขาจะได้ใช้เวลากับตัวเองมากขึ้น พูดคุยกับคนอื่นน้อยลง จอห์นมักจะออกหน้าสั่งโน่นสั่งนี่กับคนอื่นแทนเขาที่ไม่ถนัดในเรื่องแบบนี้นัก

ในขณะนั้นจอห์นถือขวดเหล้าไว้ในมือ แต่ดื่มไปเพียงไม่กี่อึกเท่านั้น หูตายังไม่ฝ้าฟางมากพอที่จะมองไม่เห็นหรือรู้สึกถึงผู้คนที่แอบเคลื่อนไหวอยู่ข้างนอกนั่น เสี้ยววินาทีหลังจากที่จอห์นรู้ตัว เขาหันมามองวิคเตอร์ ดวงตาเบิกโพลง ริมฝีปากเผยอออกกำลังคล้ายจะเอ่ยคำพูดบางอย่าง วิคเตอร์สัมผัสได้โดยสัญชาตญาณว่านั่นหมายถึงการที่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น

วินาทีต่อมาเจ้าหน้าที่ของ MIE หนึ่งโขยงบุกเข้ามา จ่ออาวุธสีดำขลับในมือขึ้นในระดับศีรษะ หนึ่งในนั้นตะโกนในพวกเขา ‘หยุด’ แต่ก่อนที่วิคเตอร์จะหยุดโดยสมบูรณ์ เขากดใช้นิ้วโป้งกดปุ่มแหวนที่นิ้วนาง วัตถุสีดำก้อนใหญ่หล่นจากในแขนเสื้อมาสู่มือของเขา วิคเตอร์ลอบติดมันเข้าที่กล่องอาวุธตัวอย่างที่เขานำมาส่งให้ลูกค้า จากนั้นก็ค่อย ๆ เบี่ยงตัวหลบให้คนอื่นคั่นอยู่ระหว่างตัวเองกับกล่อง และแทนที่จะยกมือขึ้นตามที่ตำรวจบอก เขาก็ยกมือปิดหูตัวเองไว้แทน

เมื่อระเบิดทำงาน นอกจากแรงระเบิดที่ทำให้ทั้งกล่องและคนรอบ ๆ กระเด็นออกไป มันยังทำให้ทั้งโกดังเต็มไปด้วยควันพิษสีขาวคล้ายหมอก วิคเตอร์รู้สึกคล้ายตาจะปิดและหายใจลำบากเพราะฤทธิ์ยาเล็กน้อยที่สูดเข้าไป และยังได้รับบาดเจ็บอีกนิดหน่อยจากเศษสะเก็ดระเบิดที่เฉียดมาโดนข้อเท้าของเขาในจุดสำคัญพอดี แต่ไม่มีเวลาให้โอดครวญ วิคเตอร์ปิดตาแน่น ดึงผ้าพันคอขึ้นมาห่มคลุมทั่วหน้า ก่อนจะวิ่งอย่างทุลักทุเลออกมานอกโกดังทันที

เขาได้คิดถึงความเป็นไปได้นี้ไว้แล้ว ความเป็นไปได้ที่ MIE จะสืบรู้ถึงแผนการทำงานของพวกเขาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เขาได้ตระเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วแม้ว่ามันจะไม่ได้ปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็น แต่เขาสามารถปกป้องอาวุธของเขาไม่ให้ตกไปอยู่ในมือของศัตรูได้ มีคนอื่นบาดเจ็บหรือตายจำนวนหนึ่งดีกว่าเขาถูกจับเสียเอง และยังมีเวลามากพอที่จะกดปุ่มที่แหวนเพื่อส่งสัญญาณไปยังเฮลิคอปเตอร์ของพวกตนที่จอดรออยู่ในที่ๆไกลออกไป

“อย่าขยับ”

บางสิ่งบางอย่างที่อยู่นอกเหนือแผนการ มันมักจะปรากฏขึ้นเสมอ เหมือนทุก ๆ ครั้งที่เขียนโปรแกรมอะไรสักอย่าง บั๊คก็จะปรากฏตามขึ้นมาให้รำคาญใจ ข้อผิดพลาดคือในช่วงเวลานั้นวิคเตอร์โจมตีได้เพียงผู้คนที่อยู่ในขอบเขตของโกดังเท่านั้น แต่นั่นไม่กระทบกระเทิอนใด ๆ กับผู้ที่แอบหลบอยู่ข้างนอกเลย

วิคเตอร์เหลือบมองไปข้างหลัง ผู้ที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ตรงนั้นคือ ดิมีทรี รอสโทรโพวิช

เด็กหนุ่มจากหน่วย Q หอบฮั่ก ดูร้อนรนผิดวิสัยเจ้าหน้าที่บ้านเมืองที่มักจะทำท่าแข็งขันกว่านี้ ดรีมิทรีรู้ตัวก่อนใครผ่านจอคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์ตรวจจับความร้อนของเขาว่าในกลุ่มควันที่กำลังบดบังทัศนวิสัยนั้นมีใครคนหนึ่งที่เคลื่อนไหวผิดแปลกไปจากคนอื่น แม้ขาจะเจ็บแต่วิคเตอร์ก็วิ่งออกมาด้วยความเร็ว เร็วมากพอที่ดริมิทรีจะไม่ทันได้สั่งการเจ้าหน้าที่คนอื่นที่คอยดูท่าทีอยู่ข้างนอกด้วยกัน บวกกับความบังเอิญอีกเล็กน้อย…วิคเตอร์วิ่งออกมาทางประตูฝั่งที่เขานั่งหลบและคอยเช็กสถานการณ์ความเคลื่อนไหวภายในให้คนอื่นอยู่พอดิบพอดี

หิมะโปรยปรายคั่นกลางและตลบหลังพวกเขาอย่างเงียบงัน ขาของทั้งคู่จมอยู่ในพื้นหิมะขาวโพลนไปครึ่งแข้ง อากาศหนาวจับใจ แต่ในอกของวิคเตอร์อุ่นจนร้อนเป็นไฟ หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้ว่าเขากำลังจนมุม ดริมิทรีมายืนอยู่ตรงนี้และรั้งเขาไว้เพื่อถ่วงเวลารอให้เจ้าหน้าที่คนอื่นรู้ตัวและไล่ตามมา เพียงขยับตัวหันกลับไปดริมิทรีก็อาจใช้อาวุธในมือทำให้เขาหมดทางต่อต้าน เพราะแบบนั้นโอกาสที่จะหนีรอดของเขาอาจมีแค่ครั้งเดียว

แต่วิคเตอร์ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนั้น ด้วยอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นบุคลิกท่าทาง หรืออุปกรณ์บางอย่างที่ดริมิทรีพกติดตัวอยู่ทำให้วิคเตอร์รู้สึกได้ว่าได้พบพวกเดียวกัน พวกที่บ้าคลั่งอุปกรณ์และอาวุธ บางทีดริมิทรีอาจจะเป็นคนประดิษฐ์ของเหล่านั้นเองก็เป็นไปได้

และที่นี่ ตรงนี้…แทนที่จะหลบหนีตามแผน วิคเตอร์กลับอยากจะเอาชนะด้วยเหตุผลนั้น

ชั่วอึดใจต่อมาหลังการสบตาครั้งแรก ก่อนที่เด็กหนุ่มจากหน่วย Q จะพูดอะไรต่อ วิคเตอร์ยังคงยืนค้อมตัวในท่ากอดอกคล้ายคนที่ไม่เคยชินกับอากาศหนาว มือซ้ายของเขาจับอยู่ที่ศอกขวา ในที่สุดวิคเตอร์กดปุ่มปลดล็อกที่ศอกด้วยปลายนิ้ว แขนขวาทั้งแขนของเขารู้สึกอุ่นขึ้นช้า ๆ เมื่ออาวุธที่ติดอยู่กับแขนขวาเปิดการทำงานของมันขึ้นในที่สุด

.

.

TBC

.

.

.